خداوند را به من معرفی کن
در روایتی امده است که مردی خدمت امام صادق(علیه السلام) رسید و گفت : یابن رسو الله! خداوند را به همان گونه ای که هست به من معرفی کن.
حضرت فرمودند: آیا تا به حال سوار کشتی شده ای؟
جواب داد: بله.
- آیا کشتی تو شکسته است، به گونه ای که نه کشتی دیگری باشد و نه شناگری که تو را نجات دهد؟
- بله.
- آیا در آن حال قلبت به چیزی مرتبط نشده که قدرت داشته باشد تا تو را از این مهلکه نجات دهد؟
- بله.
حضرت فرمودند: این همان خدایی است که بر نجات و فریادرسی قدرت دارد، در جایی که هیچ نجات دهنده و فریادرسی نیست.
این از ویژگی های انسان است که هنگام گرفتاری به یاد خدا می افتد و در همه حال او را صدا می زند؛ اگرچه ممکن است بعد از رفع مشکل ، دوباره خدا را فراموش کند.
آری هنگامی که امواج بلاها، سختی ها و حوادث دردناک، انسان را احاط ه کرد و دست او از همه جا کوتاه شد، حجاب هایی که جان او را فراگرفته بود، کنار می رود و با تمام وجود خدا را می بیند و با اخلاص فراوان خدا را می خواند، اما پس از رفع گرفتاری ها، دوباره پرده های غفلت سراسر وجود انسان را فرا می گیرد، به همین دلیل، خداوند در بعضی مواقع به مردم سختی هایی می دهد تا به درگاه او روی اورند و تضرع کنند.
اضطرار چیست و مضطر کیست؟
اضطرار حالتی درونی است و زمانی به وجود می آید که انسان هیچ وسیله و پناهگاهی برای حل مشکل خود ندارد و دستش از همه ی راه های طبیعی کوتاه شده است، در این حالت درونش او را به یک وسیله ی معنوی راهنمایی می کند و به وسیله ی آن، امید و نجات پیدا می کند.دل انسان در حالت اضطرار به گونه ای به خداوند متصل می شود که آدمی با تمام وجودش خدا را می بیند و صدایش می زند.
رابطه ی اضطرار و احابت دعا
از آیه ی محل بحث می توان دریافت که برای اجابت دعا، تحقق دو شرط لازم است:
۱- انسان به حد اضطرار و درماندگی برسد« امن یجیب المضطر»
۲- انسان از تمام اسباب مادی ناامید بشود و با تمام وجود، فقط خدا را بخواند« اذا دعاه»
در این حالت، انسان ارتباط قوی و محکمی با خدا پیدا کرده و خداوند نیز دعای او را مستجاب و گرفتاری او را برطرف می کند.« و یکشف السوء»
