خدا دوست دارد که بندگان او به گناهان خود اعتراف کنند. این اعتراف براى خدا هیچ نفعى در بر ندارد. بنده چه به گناهان خود اعتراف کند و چه نکند چیزى بر ملک و جبروت الهى افزوده یا از آن کاسته نمى‌شود
اما اینکه خدا دوست دارد، بنده به گناهش اعتراف کند، به این دلیل است که بنده به ذلت و خوارى و گناهان خود آگاهى پیدا کند و عفو خدا را بیشتر احساس نماید
هر قدر انسان بیشتر به گناهان خود توجه نماید و پستى خود را درک کند عفو خدا براى او لذت بخش تر مى‌شود و رحمت او را بیشتر درک مى‌کند
در بعضى از دعاها، با عبارات گوناگون، بیاناتى وارد شده که به اصطلاح مى‌توان گفت رحمت الهى را به جوشش در مى‌آورد
نه اینکه انسان در خدا اثر بگذارد، بلکه انسان، خود حالى پیدا مى‌کند که استحقاق دریافت رحمت الهى را پیدا مى‌نماید
مثلاً، در یکى از این دعاها آمده است که خدایا، چگونه بنده اى را که این همه در حق او لطف کرده اى عقاب خواهى کرد؟ از همان ابتدا که او را آفریده اى و حتى پیش از تولّدش وسایل مورد نیاز او را فراهم کردى، او را با انواع نعمت هاى خود پرورش دادى و در عین حال که معصیت مى‌کرد نوید عفو و بخشش و مغفرت به او دادى و او را به توبه و استغفار دعوت نمودى تا به لطف و رحمت تو امیدوار باشد
بنابر این، باید به فکر تقویت ایمان خود باشیم و به لطف و رحمت خدا امیدوار باشیم و هرگز به اعمال ناچیز خود مغرور نشویم
