به بهانه ی منا...

سلام حاجی

ای هم وطن ، همسایه، چقدر زود رفتی..

زود تر از آنکه فرصتی بیابم برای حلالیت...

حلالیت بابت تندروی هایم...

حلالیت بابت ندانسته هایم...
بابت تهمت هایم....

تو در بهترینِ سرزمین ها ،دعوت پرودگارت را لبیک گفتی و پرواز کردی
و من همچنان در منجلابِ بدگویی هایم به تو و هم قطارانت،دست و پا میزنم....

اینجا خیلی ها مثل من،به جای عرض تسلیت، با کمال وقاحت «حقت باد» نثارت کردند....

خیلی ها بی آنکه خبر از ،دست و دل بازی هایت داشته باشند،تو رو متهم کردند به بی اعتنایی به فقرِ فقرا...

ما چه می دانستیم از کمک ها و بذل و بخشش هایت!
از انفاق هایی که قبل از سفر کرده ای...

البته حق هم داریم،...چون تو که برای در چشم ما بودن،چُنین نکردی...

آنچه کردی، در خفا کردی...

تو با خدایت معامله کردی و ما با نفسمان
ما با نفسمان،توهین گفتیم و تشر زدیم و تحقیر کردیم...

و خودمان هم نمی دانیم که با چه مجوزی،واجب شرعی ِ تو را،حکم به حرام کردیم...

حاجی از ما بگذر،...بد کردیم....