سوره زخرف آیه 32

در مورد جمع آوری اموال، انسان ها به سه دسته تقسیم می شوند:

دسته اول کسانی هستند که اصلا دوست ندارند مال جمع آوری کنند، و از دنیا و اموال آن به مقداری که گرسنگی [و نیاز] آنها برطرف شود و پوششی برای خود داشته باشند اکتفا میکنند. سرانجام چنین کسانی چنین ترسیم شده است: «فاولئک الآمنون الذین لاخوف علیهم ولا هم یحزنون» یعنی آنها مومنانی هستند که پاداششان محفوظ است و در جوار حضرت حق ونسبت به پاداش خویش هیچ ترس و غمی ندارند.

دسته دوم کسانی هستند که جمع آوری مال و ثروت را دوست دارند، ولی فقط به دنبال جمع اموال از راه حلال هستند، و هیچگاه به سوی حرام دست درازی نمی کنند؛ و از سرمایه خود در راه خیر استفاده می کنند. سرانجام این گروه چنین ترسیم شده است: «فاولئک الذین إن نوقشوا عذبوا و إن عفی عنهم سلموا» یعنی اگر در این راه مرتکب اشتباه و خطایی شده باشند، چه در اموال و چه درمصرف آنها، عذاب می شوند، و اگر بخشیده شوند در امان هستند. به عبارت دیگر اگرچه اموال آنها از راه حلال بوده ولی حسابرسی دقیق و سختی دارند.

گروه سوم کسانی هستند که مال اندوزی می کنند و فرقی بین حلال و حرام نمی گذارند. اگر انفاق کنند از روی اسراف است و اگر امساک کنند از روی بخل و خساست.

سرانجام اینها توسط معصوم(علیه السلام) چنین ترسیم شده است: "فأولئک الذین ملکت الدنیا زمام قلوبهم حتی أوردتهم النار بذنوبهم" یعنی دنیا قلب و دل اینها را تسخیر کرده، و سرانجام به خاطر گناهانشان وارد جهنم می شوند.

نمی توان گفت اسلام در برابر مال و ثروت موضع منفی دارد و با آن صد در صد مخالف است.قرآن مجید در آیة 180سورة بقره از«مال» به«خیر» تعبیرکرده است.

در حدیثی از امام باقر(ع) می خوانیم:«نعم العون الدنیا علی طلب الآخرهْْ؛ دنیا (مال) کمک خوبی برای رسیدن به آخرت است»

یکی از یاران امام صادق(ع) به آن حضرت گفت : چکار کنم من دنیا را دوست دارم و به آن علاقه مندم! می ترسم دنیا پرست باشم. امام (ع) فرمود:«با ثروت دنیا چه می خواهی انجام دهی؟» گفت: هزینة خود و خانواده ام را تهیه کنم و به خویشاوندان کمک کنم. در راه خدا انفاق کنم و حج و عمره به جا آورم. امام (ع) فرمود:«لیس هذا طلب الدنیا هذا طلب الآخرهْ؛ این دنیا طلبی نیست ، بلکه طلب آخرت است».

سوره مبارکه بقره آیه 186

🔹مفسّر بزرگ قرآن علامه طباطبایی این آیه را یکی از زیباترین و لطیف‌ترین آیات قرآن در زمینه دعا می‌داند

🔹او می گوید خداوند در بسیاری از آیات قرآن با بندگان خود با استفاده از لفظ «من» و «ما» سخن گفته است، یکی از شگفت‌انگیزترین آیات، آیه‌ای است که خداوند در آن چند بار لفظ «من» را بکار برده است و این آیه در وصف رابطه خدا با بندگان و ضمانت کردن استجابت دعای ایشان است

آری خدای من  آری خدای من

تو را بخشنده پنداشتم و گنه کار شدم،

تو را وفادار دیدم و هر جا که رفتم باز گشتم،

تو را گرم دیدم و در سردترین لحظه ها به سراغت آمدم ،

اما...

اما...

تو در من چه دیدی که به من وفادار ماندی...؟

سوره احزاب آیه 4

عشق به دیگران، عشق خدا را از ما می‌گیرد؟!

در باب عشق به امور مادی می توان به این آیه اشاره کرد:

زُیِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَاتِ مِنَ النِّسَاء وَالْبَنِینَ وَالْقَنَاطِیرِ الْمُقَنطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَالْفِضَّةِ وَالْخَیْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالأَنْعَامِ وَالْحَرْثِ ذَلِکَ مَتَاعُ الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَاللّهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَآبِ   

آل عمران، 14

محبت مشتهیات (دنیا) از زنان و فرزندان و اموال انبوه فراوان از طلا و نقره و اسبان نشاندار و چهارپایان و کشت و زرع، براى مردم مزیّن و آراسته شده است، حال آنکه اینها وسیله برخوردارى زندگى دنیاست، و خداست که بازگشت نیکو نزد اوست

در امور غیر مادی نیز همین‌طور است. مگر می‌شود انسان به معرفت، علم، اخلاق، قرآن، دعا، نماز، حج، جهاد و ... محبت نداشته باشد، اما دنبال کسب آنها برود و یا به  پیامبر اکرم و اهل بیت او صلوات الله علیهم اجمعین محبت نداشته باشد، ولی آنان را اسوه و الگو خویش قرار بدهد و از آنان اطاعت و تبعیت نماید؟! 

بلکه، آن چه مورد مذمت قرار گرفته است، مخلوقات و چیزهای دیگر را هدف و غایت گرفتن و قرار دادن به جای «الله» و اختصاص محبت الهی به آنان است   اما مۆمن، شدت محبتش «الله جل جلاله» است، یعنی هر شخص یا چیز دیگری را در راستای محبت او دوست می‌دارد و اگر قرار باشد آن شخص یا چیز مانعی برای وصال او به محبوب حقیقی و واقعی‌اش گردد، آن را کنار می‌گذارد و نه محبوب و خداوند متعال را

سوره مبارکه بقره آیه 83

پیامبر ص :«ثَلاثٌ مَنْ لَمْ تَکُنْ فیهِ فَلَیْسَ مِنّى وَ لا مِنَ اللّه‏ عَزَّوَجَلَّ. قیلَ: یا رَسولَ اللّه‏، وَ ما هُنَّ؟ قالَ: حِلْمٌ یَرُدُّ بِهِ جَهْلَ الْجاهِلِ وَ حُسْنُ خُلْقٍ یَعیشُ بِهِ فِى النّاسِ وَ وَرَعٌ یَحْجُزُهُ عَنْ مَعاصِى اللّه‏ عَزَّوَجَلَّ» ؛(خصال، ص 145، ح 172 )

سه چیز است که هر کس نداشته باشد نه از من است و نه از خداى عزّوجلّ. عرض شد: اى رسول خدا! آنها کدامند؟ فرمودند: بردبارى که به وسیله آن جهالت نادان را دفع کند، اخلاق خوش که با آن در میان مردم زندگى کند و پارسایى که او را از نافرمانى خدا باز دارد .

"شخصی به نام یونس شیبانی می گوید: امام صادق (ع) از من پرسید: مزاح شما با یکدیگر چگونه است؟ عرض کردم: بسیار اندک! حضرت فرمود: "این گونه نباشید؛ زیرا مزاح کردن، [نشانه] حسن خلق است و تو می توانی به وسیله آن، برادر دینی ات را شادمان کنی. پیامبر خدا نیز با افراد شوخی می کرد و منظورش، شاد کردن دل آنان بود."

هدف مزاح باید برای شاد کردن دل دیگران باشد. بنابراین، اگر با شوخی کردن، دیگران را برنجانیم یا کسی را مسخره کنیم، این شوخی، ممنوع و نکوهیده است و چه بسا موجب کنیه توزی و دشمنی میان دوستان می گردد. امام علی (ع) در این باره فرمود:  "برای هر چیزی، بذری است و بذر دشمنی، مزاح است."

سوره احزاب آیه 3

🔹از آغوش پدر پرتاب می شوی به ارتفاعی چندین برابر قامتت، خطرناک است! 

🔹اگر حافظ و نگهبانی نباشد صدمه جدی ای به بدنت وارد خواهد شد، ولی تو همچنان میخندی و از این اوج و فرود ناخواسته لذت می بری

🔹اما گویا با توکل این کار خطرناک لذت بخش می شود، توکل به آغوشی که قطعا و حتما تو را خواهد گرفت، اعتماد کودک به آغوش پدرش شگفت انگیز است

🔹گاهی به این اعتماد غبطه میخورم، هنوز هم اوج و فرود های ناگهانی در زندگی من جریان دارد ولی یک چیزی در این بازی کودکانه کمرنگ شده، اعتماد و توکلم به کسی که مرا پرتاب می کرد...