امام علی (علیه السلام) می فرمایند:
«کسى که سفره دل خویش را (نزد این و آن بدون هیچ فایده) باز کند (و مشکلات خود را فاش سازد) رضایت به ذلت خود داده است»
وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ
آن گاه امام علیه السلام مى فرماید: «کسى که زبانش را بر خود امیر سازد شخصیت او تحقیر مى شود»
وَهَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ
منظور از امیر شدن زبان آن است که از تحت کنترل عقل و فکر خارج شود و هر چه بر زبانش آمد بگوید. بدیهى است سخنانى که از فکر و عقل و تقوا سرچشمه نمى گیرد در بسیارى از موارد خطرهایى ایجاد مى کند که انسان قادر بر جبران آن نیست و گاه اسباب رنجش افراد آبرومند و سبب ایجاد اختلاف در میان مردم و کینه و دشمنى نسبت به گوینده و دیگران مى شود
در حدیث دیگرى در سلسله همین کلمات قصار مى خوانیم:
«مَنْ کَثُرَ کَلَامُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ؛
کسى که زیاد سخن گوید اشتباهات زیادى خواهد کرد». و این خطاى بسیار باعت تحقیر و بى ارزش شدن او در نظرها مى شود.
شاید سوال پیش بیاید که آیا درد و دل کردن اشتباه است؟ ما می گوییم باید احتیاط کرد. چه طور ما برای گرفتن عکس خانوادگی هر جا نمی رویم و عکس ناموسمان را به هر کسی نمی دهیم. این احتیاط طبیعی است. این محتاط بودن در گفتن راز هم باید باشد. توجه کنیم که این امانتی که در غالب راز به دیگران می سپاریم چقدر ارزش دارد؟ پس باید احتیاط کرد.
در همین زمینه روایت است که : سرُکَ أسیرُک، فإذا أفشَیتَهُ سرتَ أسیرَه. یعنی سر تو اسیر تو است. وقتی فاشش کردی تو اسیر او می شوی. وقتی رازی را به کسی می گوییم، اول نگران این هستیم که کس دیگری متوجه راز ما نشود. در حالی که اگر نمی گفتیم کسی خبر نداشت و راز ما اسیر دل خودمان بود
روشن است هرگاه انسان نزد طبیب درد خود را بگوید و از وى راه درمان بطلبد یا پیش قاضى ظلمى را که بر او رفته بیان سازد و از او احقاق حق بخواهد یا نزد دوستش از گرفتارى خود براى گرفتن وام سخن بگوید کار خلافى نکرده و به دنبال مشکل گشایى بوده؛ اما طرح مشکلات نزد کسانى که هیچ گونه توانایى بر حل آن ندارند اثرى جز ذلت و سرافکندگى انسان نخواهد داشت. در این گونه موارد باید خویشتن دار بود و لب به شکایت نگشود
