کسی که نه به یاد خداست و نه به فکر خود ، از ارتکاب هیچ عمل خلاف وگناهی روی گردان نیست ، مثل چنین شخصی مانند کسی است که در مسیرهای خطرناک و پرتگاه های مخوف ، بر مرکبی چموش - آن هم بی لگام و افسار - سوارشود و هر لحظه ممکن است به دره ای هولناک سقوط کند و هلاک شود
خود را از همه امتیازات و مواهب مخصوص اهل ذکر محروم می کند و از آنها بهره ای نخواهد داشت
حضرت علی بن ابی طالب - علیه آلاف التحیة و الثناء - در خطبه ای اهل ذکر را بسیار نیکو وصف کرده است
بی گمان برای ذکر و یاد خدا اهلی است که دنیا را با آن معاوضه نموده . ایام زندگی را با یاد او سپری می کنند ودر گوش غافلان ندا در می دهند و آنان را از محرمات الهی باز می دارند . مردم رابه اجرای عدالت فرا می خوانند و خود نیز بدان پای بندند و آنان را از کارهای زشت باز می دارند و خود نیز از آنها اجتناب می کنند . در حالی که هنوز در دنیا به سرمی برند گویی دنیا را پیموده و به آخرت رسیده اند و امور مربوط به آن را از نزدیک مشاهده کرده اند
اکنون ای عزیز ! خوب تامل کن و بنگر در طول شبانه روز چقدر به یاد خدایی و تا چه اندازه دلت متوجه خداست و تا چه حد در کارها خدا را در نظر داری ؟ آیا از آنانی که مصداق فرموده امیر مؤمنان علی علیه السلام هستند ؟ یا از آنانی که در فکر ودلشان همه چیز هست جز یاد خدا و مراعات همه چیز و همه کس را می کنند
جز مراعات خدا ؟
اگر از گروه اولی خوشا به حالت و گوارایت باد دولت و غنیمتی که خداوند به تو ارزانی داشته و خواهد داشت ؛ گوارایت باد بهجت و سروری که نصیبت شده و خواهد شد . ولی اگر خدای ناکرده از گروه دومم ، بدا به حالم و وای بر من از افتضاحی که برای خود به بار آورده ام و خواهم آورد . وای بر من ! از حسرت وندامتی که در قیامت بدان دچار خواهم شد و از آن راه گریزی نخواهم داشت
